Za tzw. moich czasów gdy wytępiliśmy już ostatnie mamuty ścieżki stały się względnie bezpieczne i można było wsiadać na rower. Internet nie był czymś co można było „nosić ze sobą” w telefonie (jedyny telefon w okolicy był zainstalowany w lokalnym komisariacie policji i nie przypominał dzisiejszych), a wiedzę rowerową czerpało się od kolegów i ich bajań zniekształconych z trzeciego pokolenia. Wiecie, że na mojej ulicy nikt nie miał pompki ani dętki?